Yitik Arkadaşa Sesleniş

Elindeki feneri yitireli çok olmuş. Karanlık kendini iyiden iyiye hissettiriyor. Tanımadığın sesler duyuyorsun. Bu sesler de kimin? Dostun mu, düşmanın mı? Çare yok, bu meçhul sesleri takip ediyorsun. Arkadaşların kopalı çok olmuş. Neredeler, kim bilir? Bu da olacak iş mi? Karanlık yetmemiş, bir de sis kaplamış havayı. Vicdanını, o çok güvendiğin vicdanını sonsuz çınar altında unutalı çok olmuş. Nerde aynı yağmurda filizlendiğin arkadaşlar? Bilmediğin yollara girdin, yanıltıcı seslere kandın.

Dedim ya; çaresiz kaldın, anladık.

Yoldaki işaretlere de mi bakmadın?

Hadi onları da görmedin, ilkelerimizi; yeminimizi de mi unuttun? Hani, o zor günde ettiğimiz yemini…

Arkadaş; bu gidiş, gidiş değil!

Kendine dön!

Artık bekleme, gelmez birisi!

Hava sisli, yer çamur, bu gelen çakal sürüsü!

Eline bir paket tutuşturdular.

Ambalaj güzel ama içinde ne var?

Yıllar önce boğduğumuz karanlık vardı ya, işte bu o kutunun içinde!

Ve kurdeleyi kesecek makas da senin elinde!

Kendi ellerinle yapma bunu, çıkarma karanlığı yeniden, gelme oyuna. Bu süslü pakete kanma!

Arkadaş, kurtul oradan çabuk! Anıttepe’deki ulu çınarımızın dibinde bekleyeceğim seni. Takip et kökleri!

Aç kaldın, açlığın yüzünden onlarla devam etmek zorunda kaldın. Seni ne yaşattılar, ne öldürdüler. Ölmeyecek kadar beslediler. Gücünü toplayamadın ama o son silkinmeyi yap artık!

Çok arkadaş yitirdik. Necip arkadaşlar, uğurlu arkadaşlar yitirdik. Onlar yılmadı. Senin için… Peki, ya sen? Yılacak mısın?

Haydi gel, kökleri takip et ve gel!

Bekliyorum.

Emrah ÖZDEMİR